در طول دوران حکومت نازی هر اردوگاه روش خاص خود را برای کشتن آسان داشت. با این که کشتن با گازهای سمی راه حل خوبی بود. با این حال، راه‌ حل‌های جدید زیادی از طرف سران نازی دائما پیشنهاد و استفاده می‌شد. در کنار استفاده از گازهای سمی روش‌های گذشته مثل تیرباران، شکنجه و ترور هم همچنان کاربرد خود را حفظ کرده بود.

طی سال‌های ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ اردوگاه‌های مختلفی مثل آشوئیتس، بلزک، خلمنو و تربلینکا و غیره در آلمان و متصرفاتش تاسیس شدند. بعضی از این اردوگاه‌ها موقت و بعضی‌شان دائم بودند. معمولا یهودی‌ها در وهله اول به اردوگاه‌های موقت فرستاده می‌شدند و در راه و یا بر اثر کار، خستگی، بی‌خوابی، گرسنگی و سرما از بین نمی‌رفتند، به مرکز مرگ فرستاده می‌شدند تا در آنجا به طور مستقیم کشته شوند و بعد نیروهای اس‌اس اجساد را از اتاق‌های گاز بیرون برده و آن‌ها را سوزانده و دفن می‌کردند یا به دار می‌آویختند یا آن‌ها را به کوره‌های آدم‌سوزی می‌فرستادند. در این بین نژادپرست‌های داوطلب سرتاسر اروپا را هم نباید نادیده بگیریم.

البته در بیشتر موارد، نیروهای نازی زندانی‌ها را مجبور می‌کردند تا هم‌نوعانشان را به دست خود بسوزانند یا حتی قبل از کشتن قربانی‌ها آن‌ها را مجبور می‌کردند، ابتدا یک گور بزرگ دسته‌جمعی برای خود و همراهانشان بکنند. تعداد زیادی از این گورها امروز کشف شده است اما گمان می‌رود که همه آن‌ها هنوز کشف و شناسایی نشده‌اند.

از داخائو، اولین اردوگاه کار نازی‌ها تا آشوئیتس که بزرگترین اردوگاه بود، همه و همه ماشینی بودند برای کشتار گسترده انسان‌ها. ماشین‌هایی که شاید در طرز کشتن آدم‌ها با هم تفاوت داشتند اما به کام مرگ فرستادن آن‌ها هدف نهایی و مهم‌شان بود.